Station Oudewater. Een onherbergzaam oord in het centrum van Nederland.

t Was op den 13n April van het jaar 1893. Ik was voor zaken in Oudewater. Met den trein van 4.24 wenschte ik vandaar te retourneeren. Ongeveer drie kwartier voor het vertrek van den trein was ik aan het station

Ik was komen wandelen en dacht hier een verwarmd lokaal te vinden, k Had echter misgerekend. Er was nergens een kachel te bekennen. Ik keek eens door het raam in t kantoor. In een hoekje zat een ambtenaar, met de overjas aan en de handen in de mouwen gestoken. Hij keek, als in gedachten verzonken, het raam uit. Eenig schrijfgereedschap stond naast hem .... in rust.

Op mijn vraag of hier des winters niet gestookt werd, stond hij van zijn stoel op en antwoordde: „de stationschef heeft vanochtend alle kachels laten wegnemen, t Is een koude, scherpe wind vandaag en ik ben zoo koud als een steen, k Heb de pen neergelegd, want schrijven kan ik onmogelijk." — „Dat neem ik aan, gij ziet blauw van de kou. En bovendien is het op den dag nog eens mooi weer, s ochtends en s avonds is het toch altijd nog kil, ten minste voor iemand, die schrijfwerk te verrichten heeft. Of hebt ge dan geen dienst ? — „Ja, mijnheer, mijn dienst begint s morgens om half vijf. Goed 4 uur moet ik eiken ochtend op." — „En s avonds?" — „s Avonds tot acht uur." — „Maar dan wordt ge op den dag toch zeker afgelost ?" Hij haalde de schouders op: „Ik heb een half uur voor thee- en koffie-drinken en 1 1/2 uur om te eten." Ik verliet den man, die daar Zondag en werkdag van s ochtends halfvijf tot s avonds acht uur half verkleumd dienst moet doen, en troostte mij, dat ik met een half uur kou lijden er af was.

Toen het sein van instappen gegeven werd kwam de stationschef op een sukkeldraf aanloopen, zijn jas onder het loopen vastmakende. Ik had juist nog tijd om hem eens goed op te nemen .... Brr! wat was ik blij, dat ik in de aangenaam verwarmde coupé zat. N. N.